Początki salezjańskiej placówki na Stradomiu sięgają roku 1922, kiedy to ksiądz prałat Piotr Waśkiewicz przekazał synom ks. Bosko dwa hektary ziemi. Niestety, komplikacje prawne i problemy finansowe, opóźniły rozpoczęcie działalności. Przełom nastąpił w czerwcu 1937 r. Samorząd miejski powierzył salezjanom sierociniec (przy ul. Sobieskiego 11), w którym przebywało ponad stu chłopaków. Jego dyrektorem został ksiądz Jan Pietrzak. Jednak prawdziwym początkiem Stradowskiej parafii była darowizna księdza Jana Pilica. W 1934 roku ofiarował on dom, który 5 lat później udało się zamienić na 19 morgów ziemi przy ul. Kościelnej. Dzięki tej transakcji, ks. Jan Pietrzak, mógł rozpocząć budowę kaplicy. Powstała ona w ekspresowym tempie, dzięki czemu, 21 września 1939, biskup Teodor Kubina utworzył przy niej ekspozyturę pw. Najświętszego Serca Jezusowego. W jej skład weszły ulice wydzielone z parafii św. Barbary i św. Rodziny.
Prepozytem został ksiądz Ludwik Mroczek. Uroczystego poświęcenia kaplicy dokonał 1 października 1939 roku biskup Teodor Kubina. Jej pierwszym proboszczem został ksiądz Stanisław Łukaszewski. W styczniu 1941 zakupiono teren pod cmentarz parafialny. W latach 1948-1960 podwyższono ściany kaplicy, dobudowano pomieszczenie dla ministrantów i przedsionek a także wzniesiono plebanię. To było wszystko co można było uczynić. Władze komunistyczne nie wyrażały zgody na budowę nowego kościoła. 30 listopada 1956 erygowano dom zakonny pw. Najświętszego Serca Jezusowego. 3 miesiące później 6 marca 1957 – biskup Zdzisław Goliński podniósł dotychczasową ekspozyturę do rangi pełnoprawnej parafii pw. Najświętszego Serca Jezusowego. Przełom nastąpił w 1978 – władza ludowa wydała zgodę na budowę kościoła. Zaprojektowania świątyni podjął się inżynier architekt Antoni Mazur. Uroczyste poświęcenie i wmurowanie kamienia węgielnego (poświęconego przez Jana Pawła II) nastąpiło 17 kwietnia 1980 roku pod przewodnictwem biskupa Stefana Bareła.
Dziesięć lat później, 14 października 1990, biskup Mirosław Kołodziejczyk poświęcił gotowy obiekt. Następnie wybudowano dom młodzieżowy. Dolny Kościół pw. Maryi Panny Wspomożenia Wiernych poświęcił arcybiskup Stanisław Nowak 16 grudnia 1993. Elementy wyposażenia Górnego Kościoła były święcone w miarę ich oddawania do użytku. W 1995 – tabernakulum, figurę Najświętszego Serca Jezusowego wraz z olbrzymią (78m2 powierzchni) płaskorzeźbą; w 1996 – dwudziestoośmiogłosowe organy a w 1998 – witraże. Boczne witraże zdobią wizerunki polskich i salezjańskich świętych. Po lewej stronie ołtarza znajdują się: Franciszek Salezy, Jan Bosco, Dominik Savio (na środku Matka Boska z Dzieciątkiem) Filip Rinaldi oraz Maria Dominika Mazzarello. Po prawej stronie można podziwiać: Jadwigę Śląską, Jacka Odrowąża, Wojciecha i brata Alberta, a także Elżbieta Turyngska i Teresa od Dzieciątka Jezus. Witraże ołtarzowe oraz te znajdujące się nad chórem przedstawiają sceny z życia i śmierci Jezusa. W 1999 poświęcono marmurową posadzkę a 14 października 2000 r odbyła się uroczysta konsekracja kościoła, pod przewodnictwem arcybiskupa metropolity Stanisława Nowaka .